เจ้าหญิงจ๊ะ
วันนี้มีเรื่องตื่นเต้นน่ะจ้ะ เพื่อนเราที่เพิ่งแต่งงาน (ใหม่) ไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนได้รับข้อความจากสามีเก่าให้ไปที่โรงพักน่ะจ้ะ ปรากฏว่าเขาถูกจับข้อหามีกัญชาไว้ในครอบครอง และเมามากและขับรถด้วยจ้ะ แต่ตำรวจท่องเที่ยวเป็นไรไม่รู้ ใจดีกับฝรั่งมาก จึงยกโทษเมาแล้วขับให้ เพื่อนบอกว่า แกพกกัญชาอย่างดี มีบ้องอย่างสวยงามด้วยนะจ๊ะ
สรุปว่าเขาทำประชดเพื่อนที่แต่งงานใหม่น่ะจ้ะ ตอนที่เพื่อนจะเลิก 2 ปีกว่ามาแล้ว เขาทำใจไม่ได้เลยว่าเพื่อนไม่รักเขาแล้ว ใช้เวลานานกว่า 6 เดือนที่จะยอมย้ายออกไปจากบ้านน่ะจ้ะ ทีนี้เงียบหายไปพักนึง พอเพื่อนเมล์ไปบอกว่าจะแต่งงาน ก็เลยมีอาการเป็นแบบนี้ วิเคราะห์กันว่า เขาคงทำร้ายตัวเองแล้วเรียกเพื่อนซึ่งกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนมาดูเพื่อความสะใจ เวลาก็นานมาแล้ว เขายังทำใจไม่ได้เลยจ้ะ
แต่น่าเสียดายจ้ะ เพื่อนไม่สงสารกลับโมโห ว่าอายุก็มากแล้วทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่มีความรับผิดชอบต่อชีวิตตนเองและคนอื่น จึงให้ความช่วยเหลือแบบ ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งไป แล้วกลับมาบ่นเซ็งๆๆ
อยากเล่าถึงหนังสือเรื่อง “ปรารถนาแห่งแสงจันทร์” ของ “เงาจันทร์” เราชอบเรื่องหางนกยูง แล้วก็บุหลันแรม แล้วอีกเรื่อง เรื่องสุดท้ายที่จำชื่อไม่ได้ จำได้ว่ามีตัวละครชื่อคนึงน่ะจ้ะ
เขาเขียนงานแบบฉากเป็นดราม่ามากนะจ๊ะ แต่ความรู้สึกนั้นจริงแท้ไม่แปลกปลอม ลึกและละเอียดมาก เรื่องส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับรักสามเส้า รักต้องห้าม รักที่ไม่ควรรัก รู้อยู่แล้วว่ารักจะทำให้ตนเองและคนอื่นเจ็บปวด (แล้วแต่กรณี) แต่ก็ยังดันทุรังรัก ฯลฯ แล้วเขาพูดถึงเรื่องนี้ไว้ในเรื่องบุหลันแรมด้วยนะ เป็นระหว่างการเล่าเรื่องตัวละคร แล้วนักเขียนก็รำพึงถึงตัวละตนเองแบบทอดถอนใจด้วยนะ
ขอบอกว่ามันดีมากๆเลยจ้ะ ขนาดว่าแนวการเขียนแบบนี้ ไม่ใช่แนวที่เราชอบ แต่ถ้าคนเขียนทำได้ถึงมาก มันก็จับจิตจับใจ โดนแบบเต็มๆเชียวล่ะ
อ้าว ทนไม่ไหว ไปเอาหนังสือมาดีกว่าจ้ะ คือเรื่อง “บุหลันแรม” นี้ผู้หญิงชื่อแรมไปหลงรักครูใหญ่ ซึ่งมีฐานะสูงส่งกว่ามาก แล้วถูกครูใหญ่ข่มขืนจนท้อง ฉากข่มขืนบรรยายไว้สวยมากนะ (ได้ยังไงเนี่ย) บอกว่า
"ทุกอย่างของเขาร้อนเหมือนไฟและมันแผดเผาหล่อน หลอมละลายหล่อน ดูดกลืนหล่อนตลอดร่างทั้งร่าง เหมือนมีพายุประหลาดพัดผ่านฟากสวนแห่งนั้น และมันได้หอบกลีบดอกดาวกระจายปลิวว่อนขึ้นเหมือนผีเสื้อสีเหลืองรอบกายหล่อน แต่หล่อนไม่มีเวลาจะชื่นชมกับความสวยงามของผีเสื้อฝูงนั้น เพราะพายุโหมกระหน่ำใส่หล่อน กระแทกกระทั้นหล่อนอย่างต่อเนื่งจนโลกทั้งโลกป่วนคลั่ง...
"แล้วเขาก็จากไป.. ทิ้งหล่อนไว้กับพุ่มดอกไม้ที่แหลกลาญยับเยิน นานทีเดียวที่หล่อนนอนนิ่งเพื่อลิ้มรสปรารถนาอันเฝื่อนขมและขรุขระนั้น มันไม่ได้ปลุกหล่อนให้ตื่นขึ้นมีชีวิตใหม่ หากแต่มันได่ฆ่าหล่อนเสียแล้ว..."
วันนี้มีเรื่องตื่นเต้นน่ะจ้ะ เพื่อนเราที่เพิ่งแต่งงาน (ใหม่) ไปเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนได้รับข้อความจากสามีเก่าให้ไปที่โรงพักน่ะจ้ะ ปรากฏว่าเขาถูกจับข้อหามีกัญชาไว้ในครอบครอง และเมามากและขับรถด้วยจ้ะ แต่ตำรวจท่องเที่ยวเป็นไรไม่รู้ ใจดีกับฝรั่งมาก จึงยกโทษเมาแล้วขับให้ เพื่อนบอกว่า แกพกกัญชาอย่างดี มีบ้องอย่างสวยงามด้วยนะจ๊ะ
สรุปว่าเขาทำประชดเพื่อนที่แต่งงานใหม่น่ะจ้ะ ตอนที่เพื่อนจะเลิก 2 ปีกว่ามาแล้ว เขาทำใจไม่ได้เลยว่าเพื่อนไม่รักเขาแล้ว ใช้เวลานานกว่า 6 เดือนที่จะยอมย้ายออกไปจากบ้านน่ะจ้ะ ทีนี้เงียบหายไปพักนึง พอเพื่อนเมล์ไปบอกว่าจะแต่งงาน ก็เลยมีอาการเป็นแบบนี้ วิเคราะห์กันว่า เขาคงทำร้ายตัวเองแล้วเรียกเพื่อนซึ่งกำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูนมาดูเพื่อความสะใจ เวลาก็นานมาแล้ว เขายังทำใจไม่ได้เลยจ้ะ
แต่น่าเสียดายจ้ะ เพื่อนไม่สงสารกลับโมโห ว่าอายุก็มากแล้วทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่มีความรับผิดชอบต่อชีวิตตนเองและคนอื่น จึงให้ความช่วยเหลือแบบ ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งไป แล้วกลับมาบ่นเซ็งๆๆ
อยากเล่าถึงหนังสือเรื่อง “ปรารถนาแห่งแสงจันทร์” ของ “เงาจันทร์” เราชอบเรื่องหางนกยูง แล้วก็บุหลันแรม แล้วอีกเรื่อง เรื่องสุดท้ายที่จำชื่อไม่ได้ จำได้ว่ามีตัวละครชื่อคนึงน่ะจ้ะ
เขาเขียนงานแบบฉากเป็นดราม่ามากนะจ๊ะ แต่ความรู้สึกนั้นจริงแท้ไม่แปลกปลอม ลึกและละเอียดมาก เรื่องส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับรักสามเส้า รักต้องห้าม รักที่ไม่ควรรัก รู้อยู่แล้วว่ารักจะทำให้ตนเองและคนอื่นเจ็บปวด (แล้วแต่กรณี) แต่ก็ยังดันทุรังรัก ฯลฯ แล้วเขาพูดถึงเรื่องนี้ไว้ในเรื่องบุหลันแรมด้วยนะ เป็นระหว่างการเล่าเรื่องตัวละคร แล้วนักเขียนก็รำพึงถึงตัวละตนเองแบบทอดถอนใจด้วยนะ
ขอบอกว่ามันดีมากๆเลยจ้ะ ขนาดว่าแนวการเขียนแบบนี้ ไม่ใช่แนวที่เราชอบ แต่ถ้าคนเขียนทำได้ถึงมาก มันก็จับจิตจับใจ โดนแบบเต็มๆเชียวล่ะ
อ้าว ทนไม่ไหว ไปเอาหนังสือมาดีกว่าจ้ะ คือเรื่อง “บุหลันแรม” นี้ผู้หญิงชื่อแรมไปหลงรักครูใหญ่ ซึ่งมีฐานะสูงส่งกว่ามาก แล้วถูกครูใหญ่ข่มขืนจนท้อง ฉากข่มขืนบรรยายไว้สวยมากนะ (ได้ยังไงเนี่ย) บอกว่า
"ทุกอย่างของเขาร้อนเหมือนไฟและมันแผดเผาหล่อน หลอมละลายหล่อน ดูดกลืนหล่อนตลอดร่างทั้งร่าง เหมือนมีพายุประหลาดพัดผ่านฟากสวนแห่งนั้น และมันได้หอบกลีบดอกดาวกระจายปลิวว่อนขึ้นเหมือนผีเสื้อสีเหลืองรอบกายหล่อน แต่หล่อนไม่มีเวลาจะชื่นชมกับความสวยงามของผีเสื้อฝูงนั้น เพราะพายุโหมกระหน่ำใส่หล่อน กระแทกกระทั้นหล่อนอย่างต่อเนื่งจนโลกทั้งโลกป่วนคลั่ง...
"แล้วเขาก็จากไป.. ทิ้งหล่อนไว้กับพุ่มดอกไม้ที่แหลกลาญยับเยิน นานทีเดียวที่หล่อนนอนนิ่งเพื่อลิ้มรสปรารถนาอันเฝื่อนขมและขรุขระนั้น มันไม่ได้ปลุกหล่อนให้ตื่นขึ้นมีชีวิตใหม่ หากแต่มันได่ฆ่าหล่อนเสียแล้ว..."
เอ้า กลับคืนตรงที่จะบอกดีกว่านะ คือ แรมพอถูกครูใหญ่ข่มขืนแล้วท้อง ทิดเจิ่นซึ่งเป็นคนรูปชั่วตัวดำโง่เง่าประจำหมู่บ้านก็มารับอาสาเป็นพ่อเด็กให้ เพราะรักแรม แต่แรมเกลียด ก็จะคอยไล่ คอยปาข้าวของไล่ท่าเดียวน่ะจ้ะ ทำให้เขาเจ็บมาก และคนเขียนบรรยายไว้อย่างนี้
"ทิดเจิ่นก็ได้แต่หลบหลีกแล้วถอยไปยืนตาปริบๆอยู่ไกลๆ บัดนี้ใบหน้าแบนกว้างนั้นปราศจากรอยยิ้มมาเนิ่นนาน ดูเหมือนเขาจะลืมเสียสิ้นแล้วถึงความบันเทิงเริงใจแต่ครั้งอดีตของวัยหนุ่ม บัดนี้เขาเหมือนคนแก่ที่ผ่านความทุกข์มาอย่างหนัก เขาไม่โกรธที่แรมเกลียดเขา แต่กลับคิดว่ามันจะดีแก่หล่อนที่ได้เกลียดใครสักคน แทนที่จะเกลียดตัวเอง..."
อา ทึ่งไหมนี่ ความรักของคนๆนี้
"ทิดเจิ่นก็ได้แต่หลบหลีกแล้วถอยไปยืนตาปริบๆอยู่ไกลๆ บัดนี้ใบหน้าแบนกว้างนั้นปราศจากรอยยิ้มมาเนิ่นนาน ดูเหมือนเขาจะลืมเสียสิ้นแล้วถึงความบันเทิงเริงใจแต่ครั้งอดีตของวัยหนุ่ม บัดนี้เขาเหมือนคนแก่ที่ผ่านความทุกข์มาอย่างหนัก เขาไม่โกรธที่แรมเกลียดเขา แต่กลับคิดว่ามันจะดีแก่หล่อนที่ได้เกลียดใครสักคน แทนที่จะเกลียดตัวเอง..."
อา ทึ่งไหมนี่ ความรักของคนๆนี้
ทีนี้คนเขียนเขาบรรยายถึงโศกนาฏกรรมรักสามเส้าอันนี้น่ะจ้ะว่า
"อันที่จริงแล้ว เขาทั้งสองคนเป็นคนประเภทเดียวกันจนเหมือนภาพสะท้อนของอีกฝ่ายหนึ่งพวกเขาดื้อด้าน โง่เขลาอย่างทัดเทียม มีหัวใจรักที่ยิ่งใหญ่ หากแต่อัปลักษณ์และมืดบอด ผิดที่ผิดทางอย่างน่าเศร้า...."
ขอบอกว่าชอบมากจริงๆจ้ะ
ส่วนเรื่องสั้นของเพื่อนเจ้าหญิง เราอ่านเรื่องจบแล้วนะ รู้สึกว่าเขียนดีมากทีเดียวจ้ะ ลงตัวดีด้วยนะ เราอ่านแล้ว...ขนลุกนิดหน่อย เพราะช่วงสองสามวันมานี้ เราคิดเรื่องการเรียกชื่อคนๆ หนึ่งด้วย และเขียนถึงด้วยนะ แต่ไม่สวยและซับซ้อนแบบนี้น่ะจ้ะ คือ..เราคิดว่า ในชั่วขณะที่สำคัญของห้วงอารมณ์หรือชีวิต อาจเป็นชั่วขณะที่เล็กๆ หรือใหญ่ๆ
การเรียกชื่อคนๆ หนึ่งอย่างเต็มๆคำ ด้วยความรู้สึก มันน่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีความหมายมากนะ สำหรับคนที่จะได้ยิน (คืออันนี้เป็นจินตนาการของเราน่ะจ้ะ) พอเราอ่านเรื่องนี้ เราเลยเข้าใจ (สอดคล้องกับจินตนาการของเราเอง) ว่าทำไมบางคนเดินตามหาคนได้นานเป็นสิบเจ็ดปี เพียงเพื่อชั่วขณะ ณ ขณะนั้นน่ะจ้ะ ที่จะได้ยินคนเรียกชื่อของตนเองอย่างเต็มเสียง เต็มปากเต็มคำ เต็มความรู้สึก เพียงคำเดียวเท่านั้น
คิดว่าเป็นเหตุการณ์ที่แปลกมากๆจ้ะ ที่ส่งเรื่องนี้มาให้อ่านในวันนี้
เมื่อคืนไอติดต่อกันเป็นชั่วโมงเลยจ้ะ เหนื่อยมาก หวังว่าวันนี้จะไม่ไอนานแบบนั้นอีก
คิดถึงนะจ๊ะ
ไปละ
ไปละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น