ความห่างไกล

ความห่างไกลทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยาก
ทำให้เรื่องดีกลายเป็นเรื่องร้าย
ทำให้คนอ่อนแอ ลังเล ไม่ไว้วางใจ และท้อแท้ใจ
ทำให้ไม่มีอ้อมกอด
ซึ่งบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรทดแทนได้
ทำให้ไม่มีคนเคียงข้างในยามที่สิ้นหวัง
ความห่างไกลทำให้มองไม่เห็น
ในยามห่างไกล อาจได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
แต่เพราะห่างไกลจึงมองไม่เห็นความสิ้นหวังเมื่อร้องขอความช่วยเหลือ
ว่าต้องการความช่วยเหลือนั้น..เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้
ความห่างไกล
ทำให้เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ชั่วข้ามคืนทุกอย่างก็ผ่านไปเลย
ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก
ความห่างไกลทำให้มีคำถาม
อย่างน้อยก็ถามว่า เธออยู่เคียงข้างฉันไหม
ณ ขณะนี้ วินาทีนี้
ความห่างไกลทำให้ฉันไม่เห็นว่ามีข้อพิสูจน์
ว่าเธออยู่ข้างฉันไหม
ณ ขณะนี้ วินาทีนี้

เพื่อนรัก

ก่อนที่ชีวิตจะพลิกผันไปมาหลายตลบจนถึงวันนี้
บางวัน ตอนเช้ามืด
เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก่อนจะออกจากบ้าน ฉันจะมุดเข้าไปซุกตัวใต้ผ้าห่ม
หันหลังให้เขาที่นอนตะแคงอยู่ แล้วเขาก็จะยกแขนขึ้นมากอดฉันไว้จากด้านหลัง
โดยอัตโนมัติ ทั้งที่ยังไม่ตื่น
นี่เป็นช่วงเวลาเงียบ ๆ
เป็นช่วงเวลาเดียวของวัน ที่ฉันจะได้อยู่ใกล้ชิดกับสามีมากที่สุด
ลมหายใจเขาจะรดแผ่นหลังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เวลาผ่านไปสัก ๓๐ วินาที จนรู้สึกว่าร่างกายอุ่นขึ้น
แล้วฉันก็จะลุกไปทำงานต่อ ปล่อยให้เขานอนหลับต่อไปจนกว่าจะถึงเวลาตื่นของเขา

เมื่อฉันแตกเป็นเสี่ยงๆ
วันนี้ฉันลองทำแบบนั้นอีก
แล้วทุกอย่างก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
เป็น ๑๕ วินาทีที่เงียบเชียบ
ปราศจากถ้อยคำ
ไม่ว่าจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นในชีวิตมากมายเพียงไร
ทุก ๆ วัน เขาจะหลับอยู่ตรงฝั่งขวาของเตียงเสมอ
ทุก ๆ วัน แขนของเขา
จะพลิกขึ้นมาโอบกอดฉันไว้เสมอ
โดยอัตโนมัติ แม้ในยามหลับ

เหนื่อย

วันนี้อยากกลับบ้าน
อยากกลับไปซุกอยู่ในอ้อมกอดของสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน
อยากมีไหล่ใครเอาไว้พิง
ไหล่เพื่อนก็ได้..ไม่ต้องมีคำปลอบใจใดๆก็ได้ แค่ขอให้รู้สึกปลอดโปร่งสบายใจก็พอแล้ว
คนที่รักอยู่ห่างไกล เรามีความคาดหวัง
ในยามที่เราต้องการความช่วยเหลือจากเขาอย่างที่สุด
เขาไม่รู้ เพราะอยู่ห่างไกลเขาจึงไม่เห็น
เช่นเรากำลังจะจมน้ำ อย่างสิ้นหวัง เราบอกว่าอย่าเพิ่งไป ช่วยเราก่อน
แต่เขาไม่รู้ว่าเรากำลังจะจมน้ำ (เพราะเขาไม่เห็น)
ได้ยินแต่ว่าให้ช่วยเราก่อน
เขาเลยไม่ช่วย เพราะเขาไม่เห็น
เราก็เลยต้องช่วยตัวเอง ซึ่งมันก็ดีนะ เพราะเราทุกคนก็ต้องช่วยตัวเองอยู่แล้วหละ
แต่ถ้ามีบ้านให้กลับ
มีไหล่เพื่อนรักให้พักพิง
เราก็รู้สึกว่า..ชีวิตนี้ก็ดีพอแล้วเหมือนกันล่ะ