เหนื่อย

วันนี้อยากกลับบ้าน
อยากกลับไปซุกอยู่ในอ้อมกอดของสถานที่ที่เรียกว่าบ้าน
อยากมีไหล่ใครเอาไว้พิง
ไหล่เพื่อนก็ได้..ไม่ต้องมีคำปลอบใจใดๆก็ได้ แค่ขอให้รู้สึกปลอดโปร่งสบายใจก็พอแล้ว
คนที่รักอยู่ห่างไกล เรามีความคาดหวัง
ในยามที่เราต้องการความช่วยเหลือจากเขาอย่างที่สุด
เขาไม่รู้ เพราะอยู่ห่างไกลเขาจึงไม่เห็น
เช่นเรากำลังจะจมน้ำ อย่างสิ้นหวัง เราบอกว่าอย่าเพิ่งไป ช่วยเราก่อน
แต่เขาไม่รู้ว่าเรากำลังจะจมน้ำ (เพราะเขาไม่เห็น)
ได้ยินแต่ว่าให้ช่วยเราก่อน
เขาเลยไม่ช่วย เพราะเขาไม่เห็น
เราก็เลยต้องช่วยตัวเอง ซึ่งมันก็ดีนะ เพราะเราทุกคนก็ต้องช่วยตัวเองอยู่แล้วหละ
แต่ถ้ามีบ้านให้กลับ
มีไหล่เพื่อนรักให้พักพิง
เราก็รู้สึกว่า..ชีวิตนี้ก็ดีพอแล้วเหมือนกันล่ะ