เหมือนตกหลุมรักอีกครั้ง

หวัดดีจ้ะ เจ้าหญิงน้อย

อย่างที่บอกน่ะจ้ะ ว่าอ่านจดหมายจบแล้วก็มีความรู้สึกที่แปลกออกไป..ไม่ใช่เพราะเรื่องราวของใครในจดหมายเป็นพิเศษนะจ๊ะ แต่เป็นความรู้สึกต่ออารมณ์ของจดหมายโดยรวม อาจเป็นเพราะวันนึ้ป่วยนิดๆ รู้สึกร่างกายและจิตใจอ่อนแอและอยากอ้อนเป็นพิเศษมั้ง มันเหมือนตกหลุมรักอีกครั้งหนึ่งน่ะจ้ะ แต่เป็นการตกลงไปในหลุมเดิม แต่ลงไปลึกกว่าเดิมอีก ก็รักเจ้าหญิงคนเดิมน่ะแหละจ้ะ

เหมือนเวลาได้อ่านจดหมายยาวๆ แล้วมันรู้สึกลึกซึ้งมากขึ้นน่ะจ้ะ ความโหยหาที่เคยมีมันก็มีมากขึ้น มันไม่ได้เป็นความโหยหาทางกายที่จะสามารถบรรเทาเบาบางด้วยจินตนาการและสัมผัสทางกายเท่านั้น ถ้าพายุผ่านพ้นไป ความรู้สึกทางร่างกายอาจจะคลี่คลายลงไป แต่พอถึงวันนี้ เท่าที่รู้คือความโหยหาที่มีไม่ได้บรรเทาเบาบางลงไปเลยเพราะมันเป็นความโหยหาทางจิตใจด้วยน่ะสิจ๊ะ มันไม่ใช่แค่อยากสัมผัส อยากกอดและอยากจูบ แต่ความต้องการที่จะกอดรัดสัมผัสแนบชิดนั้น มันเกิดขึ้นเพราะจิตใจต้องการให้มีการสัมผัสกันอย่างลึกซึ้งด้วย แต่ยิ่งนานมันก็ยิ่งลึกขึ้นแล้วอีกหน่อย..จินตนาการและสัมผัสทางกายก็คงไม่มีความหมายเพียงพอ เท่ากับการได้เห็นแววตาจริงๆ และรอยยิ้มที่จริงแท้ที่ขยับเคลื่อนไหวได้เสียแล้วกระมังจ๊ะ

ถ้าความคิดถึงและโหยหาเป็นเรื่องของหัวใจสองดวงที่อยากจะโผเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา แล้วจะมีอะไรอื่นที่ทำให้ความคิดถึงและโหยหานั้นสิ้นสุดลงได้? วันหนึ่ง (อันใกล้นี้) จินตนาการและสัมผัสของตัวเราเองก็คงจะช่วยอะไรเราไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความโหยหาและการรอคอยก็คงจะ..ทรมานมากขึ้น แล้วก็..ยิ่งหวานมากขึ้น บาดลึกมากขึ้นด้วยนะ การถึงจุดสุดยอดมันก็คงจะเป็นเรื่องตื้นเขินไปเสียเลย ถ้าเทียบกับว่า..จะได้สูดลมหายใจอุ่นๆ ได้ยินเสียงหัวใจเต้น ได้เอาแก้มแนบกับผิวเนื้อที่รู้สึกได้ว่ามันอุ่น หรือการได้ยินเสียง..ของคนที่เรารักและคิดถึงและโหยหา หรือทุกอย่างที่กล่าวมาในเวลาเดียวกัน

ส่วนเราเอง เช้านี้ก็..รู้สึกอัศจรรย์ใจกับความรู้สึกของตัวเองนี้มากทีเดียวจ้ะ จนต้องลุกขึ้นมาเขียนบันทึกไว้ในจดหมายนี้อีกครั้ง มันเหมือน เราเปิดหน้าดินออกมาในความลึกระดับหนึ่ง แล้วก็มองเห็น..อะไรดีล่ะ ใต้ดินเรียบๆแห้งๆนั้นมีดินสีดำที่อุดมสมบูรณ์ชุ่มฉ่ำอยู่ ที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนว่าภายใต้ดินแห้งๆแข็งๆนี้มีสารอาหารที่สามารถทำให้ต้นไม้เติบโตได้..

แต่วันนี้ ขุดลึกลงไปอีกนิดนึงแล้วพบว่า ใต้ดินชุ่มฉ่ำนั้น จริงๆแล้วมีลำธารน้ำใต้ดินสายเล็กๆ วิ่งผ่าน ที่คอยหล่อเลี้ยงดินดำที่ชุ่มฉ่ำนั้นอีกทีน่ะจ้ะ เราสงสัยจริงๆเลยจ้ะ ว่าเส้นทางนี้จะพาเราไปถึงไหนอีก... ถ้าขุดดินลึกลงไปอีก จะเจออะไรอีก

อ่านเรื่องเจ้าหญิงตอนที่ลำบากตอนเด็กๆแล้วสงสารมากทีเดียวจ้ะ ก็..เข้าใจนะว่ามันเป็นอดีต และตัวเจ้าหญิงเองอาจจะมองย้อนกลับไปอย่างขำๆ หรือเอ็นดู แต่เราสงสารมากจนน้ำตาจะไหล มันทำให้เรารู้สึกอยากทะนุถนอมและปกป้องดูแลเจ้าหญิงให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้เลยจ้ะ

เฮ้อ..ที่พร่ำเพ้อมาทั้งหมดนี้ก็..คิดถึงมากนะจ๊ะ..โดยเฉพาะจากเช้านี้แล้ว ความรู้สึกคิดถึงที่เคยพูดๆพร่ำบอกมาก็ยิ่งฝังรากลึกลงไปอีก หวังว่าจะเข้าใจและสัมผัสได้นะ เจ้าหญิงน้อยของเรา