ดู Shopgirl มา เป็นหนังที่น่ารักมาก พล็อตง่ายๆ คือ นางเอกชื่อมิราเบล เป็นหญิงสาวที่ขี้เหงาทำงานเป็นพนักงานขายถุงมือในห้างสรรพสินค้า มีชายหนุ่มถังแตกแถมยังนิสัยห่วยๆ คนหนึ่งมาติดพัน จากนั้นได้พบชายสูงวัยคราวพ่อมาติดพัน ซึ่งคนนี้ดูหรูกว่า รวยกว่า และมีรสนิยมนุ่มนวลกว่า จึงบอกลาชายหนุ่มหันมาคบชายสูงวัย หกเดือนผ่านไป พบว่าชายสูงวัยไม่ได้ต้องการมีความสัมพันธ์แบบผูกมัด จึงต้องร้างลาจากกัน พอดีที่ชายหนุ่มกลับคืนสู่เมืองมาพร้อมกับมาดใหม่ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น นุ่มนวลขึ้น และมีหลักมีฐานมากขึ้น มิราเบลจึงได้จังหวะหวนกลับไปรักกับชายหนุ่มคนนั้น
“ทำไมคุณไม่รักฉัน” ประโยคนี้นางเอกพูดขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า ระหว่างที่มีสัมพันธ์รักอยู่กับชายสูงวัย เรย์ พอร์เตอร์ ตอนนั้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ ทั้ง ๆ ที่เขาก็ได้บอกแล้วว่า ไม่คิดจะผูกมัดจริงจังด้วย แต่เมื่อเขาเผลอเล่าออกมาว่าได้ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมา เธอก็ทำหน้าเหมือนถูกน้ำเย็นสาดลงโครมใหญ่ ลุกจากเตียงขึ้นมานั่งซบหน้าร้องไห้ แล้วสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาถามเขา “ทำไมคุณไม่รักฉัน” แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่พึงพอใจ จึงแต่งตัวเดินออกจากบ้านงามๆ ของเขามา
ก่อนหน้านี้เคยซื้อหนังสือมาอ่าน เรื่องนี้เขียนโดย Steve Martin ซึ่งเป็นดารา แล้วพบว่าเขาก็เป็นนักเขียนที่ดีคนหนึ่ง พอมากลายเป็นหนัง ก็สตีฟ มาร์ตินนี่แหละที่เอามาทำเป็นหนัง แล้วก็เล่นเองเป็นเรย์ พอร์เตอร์ ชายสูงวัย ผมขาวโพลนเป็นหิมะ แต่ก็หล่อ เท่ เนี้ยบสมวัยทุกประการ ภาษาในหนังสือก็ง่าย ๆ เป็นสำนวนแบบผู้ชายเขียน เล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวคนหนึ่งกับผู้ชายสองคน และทำให้เห็นว่าความรักมันก็เป็นเหมือนกับวงจร มีเริ่ม แล้วก็มีจบ แล้วก็มีเริ่มใหม่ได้
แถมทำให้เห็นด้วยนะว่าจังหวะเวลานั้นเป็นเรื่องสำคัญ คนเดิมในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็..กลายเป็นคนที่ไม่ใช่ไปได้นะ แต่เวลาผ่านไปแค่หกเดือนเอง คนเดิมนี่แหละ กลายเป็นคนที่ใช่เสียละ ทำให้นึกถึงหนังสือภาพเล่มนั้น ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา ที่หนุ่มสาวขี้เหงาสองคนอยู่ห้องติดกัน แต่ไม่ได้เจอกันซะทีจนถึงวันดีๆ วันของมัน อืมม์ จริงด้วยหละ หนังเรื่องนี้ก็ให้อารมณ์แบบนั้นเปี๊ยบเลย
เราดูจบแล้วก็ต้องไปเปิดหนังสือตอนท้ายๆ อ่านอีกรอบหนึ่งว่ามันจบแบบเดียวกับหนังหรือเปล่า สรุปก็คือคล้ายๆ กัน ชอบนางเอกมากๆ เพราะแคลร์ เดนส์ เล่นเป็นมิราเบลได้เหมือนมาก น่ารักน่าทะนุถนอม ที่เราชอบก็คือ มิราเบลยอมรับความผิดหวังและเสียใจจากความรักไว้อย่างคนยอมรับความจริง แล้วก็เดินหน้าต่อไป แล้วก็เปิดโอกาสให้กับรักครั้งใหม่ แล้วก็..เป็นมิตรกับคนรักเก่า แล้วก็..มองโลกในแง่ดีเสมอและเปิดรับกับทุกอย่าง
คำตัดพ้อที่ว่า “ทำไมถึงไม่รักฉัน” จึงไม่ได้เป็นวาจาอมตะ ไม่ได้เป็นคำขู่ ไม่ได้เป็นคำกล่าวโทษ ไม่ได้เป็นคำอ้อนวอนร้องขอ เพื่อให้ได้ความรักมา แต่ว่า..เป็นแค่คำพูดที่ทำให้เราเห็นความอ่อนไหวเปราะบางของหญิงสาว แต่แล้ว..หญิงสาวก็เลือกที่จะรักตัวเองให้ได้มากที่สุด และปฏิบัติต่อชีวิตของตัวเองอย่างดีที่สุด นี่แหละๆ คือคำตอบเดียวสำหรับความรักอันอมตะ
ดูแล้วก็มีกำลังใจ อยากมองโลกในแง่ดี เห็นว่า อื้มม์ นี่แหละ ชีวิต ต้องรับมือกับมันให้ได้แบบนี้แหละ
แล้วที่สำคัญ นางเอกแต่งตัวงามมากๆ ใครหนอคิดหาชุดสวยๆ มาให้มิราเบลใส่ไปทำงาน ตามท้องเรื่องแล้ว มิราเบลไม่ใช่คนที่มีเงินมากนัก ดังนั้นชุดที่ใส่ก็น่าจะเป็นแนววินเทจ ยกเว้นในช่วงหลังที่มาคบกับเรย์ พอร์เตอร์ จึงได้ของกำนัลเป็นของแบรนด์เนมจากเขาบ้าง แต่ก็..สวยคลาสสิคไปเสียหมดเลย ทำให้เราเกิดอารมณ์แต่งชุดกระโปรงสไตล์อเมริกันคลาสสิคแบบน้องมิราเบลมาทำงานบ้างเลยหละ
“ทำไมคุณไม่รักฉัน” ประโยคนี้นางเอกพูดขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า ระหว่างที่มีสัมพันธ์รักอยู่กับชายสูงวัย เรย์ พอร์เตอร์ ตอนนั้นทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ ทั้ง ๆ ที่เขาก็ได้บอกแล้วว่า ไม่คิดจะผูกมัดจริงจังด้วย แต่เมื่อเขาเผลอเล่าออกมาว่าได้ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมา เธอก็ทำหน้าเหมือนถูกน้ำเย็นสาดลงโครมใหญ่ ลุกจากเตียงขึ้นมานั่งซบหน้าร้องไห้ แล้วสักพักก็เงยหน้าขึ้นมาถามเขา “ทำไมคุณไม่รักฉัน” แต่ก็ไม่ได้คำตอบที่พึงพอใจ จึงแต่งตัวเดินออกจากบ้านงามๆ ของเขามา
ก่อนหน้านี้เคยซื้อหนังสือมาอ่าน เรื่องนี้เขียนโดย Steve Martin ซึ่งเป็นดารา แล้วพบว่าเขาก็เป็นนักเขียนที่ดีคนหนึ่ง พอมากลายเป็นหนัง ก็สตีฟ มาร์ตินนี่แหละที่เอามาทำเป็นหนัง แล้วก็เล่นเองเป็นเรย์ พอร์เตอร์ ชายสูงวัย ผมขาวโพลนเป็นหิมะ แต่ก็หล่อ เท่ เนี้ยบสมวัยทุกประการ ภาษาในหนังสือก็ง่าย ๆ เป็นสำนวนแบบผู้ชายเขียน เล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวคนหนึ่งกับผู้ชายสองคน และทำให้เห็นว่าความรักมันก็เป็นเหมือนกับวงจร มีเริ่ม แล้วก็มีจบ แล้วก็มีเริ่มใหม่ได้แถมทำให้เห็นด้วยนะว่าจังหวะเวลานั้นเป็นเรื่องสำคัญ คนเดิมในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็..กลายเป็นคนที่ไม่ใช่ไปได้นะ แต่เวลาผ่านไปแค่หกเดือนเอง คนเดิมนี่แหละ กลายเป็นคนที่ใช่เสียละ ทำให้นึกถึงหนังสือภาพเล่มนั้น ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวา ที่หนุ่มสาวขี้เหงาสองคนอยู่ห้องติดกัน แต่ไม่ได้เจอกันซะทีจนถึงวันดีๆ วันของมัน อืมม์ จริงด้วยหละ หนังเรื่องนี้ก็ให้อารมณ์แบบนั้นเปี๊ยบเลย
เราดูจบแล้วก็ต้องไปเปิดหนังสือตอนท้ายๆ อ่านอีกรอบหนึ่งว่ามันจบแบบเดียวกับหนังหรือเปล่า สรุปก็คือคล้ายๆ กัน ชอบนางเอกมากๆ เพราะแคลร์ เดนส์ เล่นเป็นมิราเบลได้เหมือนมาก น่ารักน่าทะนุถนอม ที่เราชอบก็คือ มิราเบลยอมรับความผิดหวังและเสียใจจากความรักไว้อย่างคนยอมรับความจริง แล้วก็เดินหน้าต่อไป แล้วก็เปิดโอกาสให้กับรักครั้งใหม่ แล้วก็..เป็นมิตรกับคนรักเก่า แล้วก็..มองโลกในแง่ดีเสมอและเปิดรับกับทุกอย่าง
คำตัดพ้อที่ว่า “ทำไมถึงไม่รักฉัน” จึงไม่ได้เป็นวาจาอมตะ ไม่ได้เป็นคำขู่ ไม่ได้เป็นคำกล่าวโทษ ไม่ได้เป็นคำอ้อนวอนร้องขอ เพื่อให้ได้ความรักมา แต่ว่า..เป็นแค่คำพูดที่ทำให้เราเห็นความอ่อนไหวเปราะบางของหญิงสาว แต่แล้ว..หญิงสาวก็เลือกที่จะรักตัวเองให้ได้มากที่สุด และปฏิบัติต่อชีวิตของตัวเองอย่างดีที่สุด นี่แหละๆ คือคำตอบเดียวสำหรับความรักอันอมตะ
ดูแล้วก็มีกำลังใจ อยากมองโลกในแง่ดี เห็นว่า อื้มม์ นี่แหละ ชีวิต ต้องรับมือกับมันให้ได้แบบนี้แหละ
แล้วที่สำคัญ นางเอกแต่งตัวงามมากๆ ใครหนอคิดหาชุดสวยๆ มาให้มิราเบลใส่ไปทำงาน ตามท้องเรื่องแล้ว มิราเบลไม่ใช่คนที่มีเงินมากนัก ดังนั้นชุดที่ใส่ก็น่าจะเป็นแนววินเทจ ยกเว้นในช่วงหลังที่มาคบกับเรย์ พอร์เตอร์ จึงได้ของกำนัลเป็นของแบรนด์เนมจากเขาบ้าง แต่ก็..สวยคลาสสิคไปเสียหมดเลย ทำให้เราเกิดอารมณ์แต่งชุดกระโปรงสไตล์อเมริกันคลาสสิคแบบน้องมิราเบลมาทำงานบ้างเลยหละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น