เจ้าหญิงและฉัน

ขอสมมติว่านี่คือเจ้าหญิงกับฉันก็แล้วกัน...

เป็นภาพที่เห็นแล้วโดนใจมากจ้ะ เพราะชีวิตเรามันก็ไม่ได้สวยงามและราบรื่นไปเสียทุกขณะใช่ไหม แต่ในคราวที่ถูกรุมล้อมด้วยความทุกข์ เศร้า และปัญหาสารพัน ฉันก็อยากมั่นใจว่าฉันมีเจ้าหญิงประจำตัวอยู่ และเจ้าหญิงจะมีไหล่ขององครักษ์ประจำกาย (ฉันเองไง) ไว้ให้พักพิงอยู่เสมอ

อาจไม่ต้องพูดอะไรกันมาก ไม่ต้องปลอบใจกัน แค่ได้อยู่ด้วยกันเงียบๆ และรู้ว่าเธออยู่กับฉัน มันก็คงพอแล้ว แม้ในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด

นี่เป็นความรู้สึกที่ได้เห็นภาพนี้จ้ะ

ภาพนี้เอามาจากนิตยสารของสายการบินการูดาประจำเดือนธันวาคม 2007 ในบทความที่เขียนถึงศิลปินอินโดฯคนหนึ่งชื่อ Firman Ichsan ที่เป็นช่างภาพด้วย ทำงานเป็นภัณฑารักษ์ด้วย เขากำลังแสดงงานชุด Solitude ที่จาการ์ตาช่วงเดือนธันวาคม 07 – มกราคม 08 นี้ เสียดายจ้ะที่เราไม่ได้ผ่านจาการ์ตาในทริปเดือนที่แล้วและทริปนี้ในเดือนนี้

เห็นได้ว่างานเขียนของเขามีอิทธิพลจากศิลปินยุโรปมากเลย รู้สึกจะเรียนมาจากอัมสเตอร์ดัมด้วยนะ คุณศิลปินบอกว่าตั้งใจจะสะท้อนภาพของความเปลี่ยวเหงาของคนยุคใหม่ในสังคมเมืองจ้ะ เขาว่าสิ่งที่เด่นชัดที่สุดในอารมณ์ของมนุษย์ยุคสมัยใหม่ที่เขาสะท้อนออกมาบนผืนผ้าใบ ก็คือ ความคลุมเครือของอารมณ์ ความโดดเดี่ยวในสีสดใส ความใกล้ชิดในโทนสีหม่นมัว ความสะดวกสบายในความน่าเบื่อ ความเป็นผู้หญิงกับความเป็นผู้ชายหลอมรวมกัน การพึ่งตนเองได้ในความโดดเดี่ยว และพลังงานด้านบวกผสมกับด้านลบ เป็นต้น

เขาบอกว่า แม้ว่าภาพของผู้คนในภาพเขียนชุดนี้จะอยู่ในอิริยาบถที่นิ่ง ๆ และดูเหงาโดดเดี่ยว แต่ก็ยังให้ความรู้สึกว่าบุคคลในภาพมีการเคลื่อนไหว จากตำแหน่งของมือ ศีรษะหรือส่วนอื่นของร่างกาย ภาพส่วนใหญ่จะเป็นภาพคนลอยๆที่ไม่มีฉากหลังใดๆ จะมีอย่างมากก็แค่เก้าอี้และโซฟาโดดๆ จะสั
งเกตเห็นด้วยจ้ะว่าใบหน้าของคนในภาพจะไม่สมบูรณ์ ดวงตา จมูกและปากจะดูเลือนๆ และหน้าซีกหนึ่งจะชัดส่วนอีกซีกหนึ่งจะเบลอ

“เราต้องการสถานการณ์ที่เราสามารถก้าวถอยหลัง พักผ่อน ขัดเกลาความรู้สึกของเรา เพื่อทบทวนตัวเองและไม่รู้สึกแปลกแยกจนเกินไป” คุณศิลปินบอกอย่างนั้นจ้ะ

ชอบวิธีการใช้สีของเขา และการวาดเส้นรูปเหลี่ยมๆ ผสมกับเส้นโค้งน่ะจ้ะ ดูรูปอื่นด้วยสิจ๊ะ